BALAYI BİTTİ
Buraya kadar. Diyor ki insanlar, bu ne zalimlik, bu ne acımasızlık. Vahşet diyorlar. Dehşete düşüyorlar. Doğru. Da, Bu daha başı.
Siz bu yazıyı okurken, yüzbinlerce milyonlarca insan yeni yeni vahşetlere hazırlanıyorlar harıl harıl.
Siz hiç hayatınızda, Uzak Doğuda Afrika’da Asya’da Güney Amerika’da Orta Doğu’da falan slum gördünüz mü? Yani senin benim tarif ettiğimiz fakirliğin bile zenginlik sayıldığı yerleri gördünüz mü hiç? Gördünüz, cesaret edip içine girdiniz mi? De ki bi cesaret girdiniz, hiç o insanlarla konuşup ahbaplık ettiniz mi hiç?
Ben gördüm. İçine girdim. Ahbaplık ettik. Uzak Doğuda, Afrika’da, Orta Doğuda.
Her biri çok kızgın, her biri her saniye çok nefret kusan, her biri kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış,
Milyonlarca, hatta yüz milyonlarca hatta milyarlarca insan yaşıyor oralarda. Aynı atmosferi paylaştığımız.
İnsanca diye tarif edilen hiçbir duygu düşünce yok benliklerinde. Artık.
Yaşama istekleri yaşama bağlılıkları için hiçbir nedenleri yok. Hiçbir canlıya karşı sevgi hissi duymuyorlar. Saygı? Öyle bir kavramları hiç mi hiç yok.
Yaşanan her bir terör olayından sonra,
Nasıl böyle bir vahşeti yaşatırlar, nesi var bu insanların? Diye soruyorsan eğer,
Cevabı çok basit,
Bu insanların kaybedecek hiçbir şeyleri yok. En önemlisi ruhları yok. Usları yok. Artık.
Zaten bu yüzden olmaya başladı ve olacak,
Her şey.
Ve onlar neleri var neleri yoksa hepsini her şeylerini ellerinden kimlerin ve nasıl ve neden aldığını çok iyi biliyorlar artık.
Ve onlar,
Çok kızgınlar.
Acımasızlar. Artık.
Kimler mi? Açın Google ı, yazın bakalım,
Slum Cebu,
Slum Nairobi,
Yazın, sonrada açılan sayfalarda görsellere tıklayın bakalım neler görecek gözleriniz.
Sadece birkaç örnek size. Baktınız mı?
Her gün, her gün, her gün sabahın kör şafağında sokaklardan ölüleri toplayan kamyonun içinde üst üste yığılmış çocuklar ve bebekler ve insanlar hala ve hep gözlerimin önünde benim. Yarın sabah yine toplayacak aynı kamyon sokaklardan bebekleri çocukları. Yarın sabah siz uyanırken yani.
Normal,
Sorgulamayın.
Ruhunu usunu yitirmiş bu çok kızgın insanları hiç mi hiç sorgulamayın.
Esas,
Biz insanız,
Bizim ruhumuz var,
Bizim usumuz var,
Diyenleri sorgulayın önce.
Nasıl böyle akıl almaz vahşetleri yaşatırlar, nesi var bu insanların binlerle yüzlerle onlarla yıldır?
Diye,
Kapitalistleri, emperyalistleri, din tüccarlarını, milliyetçileri, ırkçıları sorgulayın önce.
Doğru soruyu, doğru insanlara sorun.
Hatta soru falan bile sormayın artık.
Sadece kendinizi ve ailenizi ve sevdiklerinizi olabildiğince sakının o kadar.
Çok geç artık.
Balayı bitti.
Murat Denizel
Siz bu yazıyı okurken, yüzbinlerce milyonlarca insan yeni yeni vahşetlere hazırlanıyorlar harıl harıl.
Siz hiç hayatınızda, Uzak Doğuda Afrika’da Asya’da Güney Amerika’da Orta Doğu’da falan slum gördünüz mü? Yani senin benim tarif ettiğimiz fakirliğin bile zenginlik sayıldığı yerleri gördünüz mü hiç? Gördünüz, cesaret edip içine girdiniz mi? De ki bi cesaret girdiniz, hiç o insanlarla konuşup ahbaplık ettiniz mi hiç?
Ben gördüm. İçine girdim. Ahbaplık ettik. Uzak Doğuda, Afrika’da, Orta Doğuda.
Her biri çok kızgın, her biri her saniye çok nefret kusan, her biri kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış,
Milyonlarca, hatta yüz milyonlarca hatta milyarlarca insan yaşıyor oralarda. Aynı atmosferi paylaştığımız.
İnsanca diye tarif edilen hiçbir duygu düşünce yok benliklerinde. Artık.
Yaşama istekleri yaşama bağlılıkları için hiçbir nedenleri yok. Hiçbir canlıya karşı sevgi hissi duymuyorlar. Saygı? Öyle bir kavramları hiç mi hiç yok.
Yaşanan her bir terör olayından sonra,
Nasıl böyle bir vahşeti yaşatırlar, nesi var bu insanların? Diye soruyorsan eğer,
Cevabı çok basit,
Bu insanların kaybedecek hiçbir şeyleri yok. En önemlisi ruhları yok. Usları yok. Artık.
Zaten bu yüzden olmaya başladı ve olacak,
Her şey.
Ve onlar neleri var neleri yoksa hepsini her şeylerini ellerinden kimlerin ve nasıl ve neden aldığını çok iyi biliyorlar artık.
Ve onlar,
Çok kızgınlar.
Acımasızlar. Artık.
Kimler mi? Açın Google ı, yazın bakalım,
Slum Cebu,
Slum Nairobi,
Yazın, sonrada açılan sayfalarda görsellere tıklayın bakalım neler görecek gözleriniz.
Sadece birkaç örnek size. Baktınız mı?
Her gün, her gün, her gün sabahın kör şafağında sokaklardan ölüleri toplayan kamyonun içinde üst üste yığılmış çocuklar ve bebekler ve insanlar hala ve hep gözlerimin önünde benim. Yarın sabah yine toplayacak aynı kamyon sokaklardan bebekleri çocukları. Yarın sabah siz uyanırken yani.
Normal,
Sorgulamayın.
Ruhunu usunu yitirmiş bu çok kızgın insanları hiç mi hiç sorgulamayın.
Esas,
Biz insanız,
Bizim ruhumuz var,
Bizim usumuz var,
Diyenleri sorgulayın önce.
Nasıl böyle akıl almaz vahşetleri yaşatırlar, nesi var bu insanların binlerle yüzlerle onlarla yıldır?
Diye,
Kapitalistleri, emperyalistleri, din tüccarlarını, milliyetçileri, ırkçıları sorgulayın önce.
Doğru soruyu, doğru insanlara sorun.
Hatta soru falan bile sormayın artık.
Sadece kendinizi ve ailenizi ve sevdiklerinizi olabildiğince sakının o kadar.
Çok geç artık.
Balayı bitti.
Murat Denizel
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder