BANA NE ULEEYN

BANA NE ULEEYN

Bana ne uleeyn…
Hem zaten benim eve, sokağa uzakta bir yerlerde,
Kesip biçiliyor,
Ağaçlar,
Hayvanlar,
Çiçekler,
Irmaklar,
Çocuklar,
Bebeler,
Yaşlısı genci insanlar,
Esas,
Hayatlar.
Bazen dağlarda, bazen ovalarda, bazen denizin ortasında, bazen mahallelerde, bazen hatta hatta evlerin içinde bile. Kesilip, biçiliyor hayatlar denir mi? Denmez.
Amma,
Benim evden uzakta oralar. Sokaktan da. Mahalleden de. Olsa,
Dahi,
Bana ne uleeyn denir mi? Denmez. Demem. Duyarlıyım çünkü. 
Yani aşırı duyarlılığımdan ötürü hep tepkim o patlamalarım o isyanlarım o şeylerim falan yani. 
Birde Dünya insanı olmam yüzünden muhtemelen. 
Galiba milliyetçiyim de. 
Elhamdülillah. 
Hatta aslında içi sosyal adalet neyimle tutuşan kapitalist mapitalisttim de. Kısmen.
Ve de ruhumu ve aklımı ve gönlümü esir etmiş bunca aşkla, tutamadım kendimi, durduramadım parmaklarımı, engelleyemedim kabaran kızgın coşkumu,
Protesto ettim. Şiddetle. Çok ağır ettim amma. Protestoyu yani.
Kesmeyin dedim, dayanamadım, biçmeyin de dedim hatta. 
Ağaçları, hayvanları, çiçekleri, ırmakları dereleri. Dedim. Hatta çocukları dedim. Bebeleri dedim. Katiyen unutup, atlamadım, yaşlısı genci insanları dahi hiç mi hiç kesmeyin dedim. Demekle kalmadım, kapıldım duygularımın seline,
Yazdım. Yazdım. Yazdım. 
Herkesler layklar ettiler şıppadanak. Ne etmek amma.
Hatta yorumlar yorumlar oldu şeyinden çok bol bol en çok.
Öyle laflar ettim ki,
Üfff…
Hani neredeyse Silivri. Sing sing hatta. O kadar yani.
Bana ne uleeyn denir mi?
Denmez.
Ayıp.
Az kaldı. Gör bak.
Üç beş bin kez daha yazayım, paylaşayım, layklar coşsunlar bi, çağıldayıp daha da daha da aksınlar bi, bak sen bi de o zaman gör.
Kolay mı,
Ben varken.
meri kırismıs.
Murat Denizel