BİR KAÇ AĞAÇ HA?

Bizim ülkede yaşamlarını sürdüren insanların ''bir kısmını'' tanıdık tanımadık caddelere parklara kendiliğinden kurulan ekmek peynir zeytin salatalık domates böreklerle süslenmiş yer sofralarına toplayan sıcak dost duyguların kaynağıdır Gezi direnişi. 
Gezi’yi sakın unutma. Sakın amma. 
Yeniden insan gibi insan olmanın özlemini gün ışığına çıkaran Gezi’yi sakın unutma. Ve her gün,
O ilk gün tekrar Gezi’ye girdiğimizde tanıdık tanımadık herkesin birbiriyle kucaklaştığı, gözlerinden yüreklerinden taşan gülümsemelerle birbirleriyle sessizce ‘’merhaba arkadaşım’’ diye selamlaştığı ne o anı nede o anların her an hep yaşandığı o günleri sakın unutma. Çok gerçekti o duygular.
Devrim oldu insanlığın evriminde o gün.
Değiştik.
Değişmeye devam ediyoruz. Daha da değişeceğiz.
Aslında değiştiğimiz için gitmiştik Gezi’ye.
Gezi,
Nereye ne yöne doğru değiştiğimizi fark ettirdi bizlere.
Bir kez kucaklaşınca insanlığınla,
Bir daha vedalaşamazsın.
İnsansan eğer,
Sevmeden yaşayamazsın. Öyledir, insan güzeli sever hep. Sevgiyse en güzel olandır. Hep.
Bir kaç ağaç ha? Evet bir kaç ağaç. Yeter de artar bile.
Yetti zaten.